Nachtgepieker....Ken je dat?
Ik helaas wel.
Wat heb ik veel wakker gelegen ten tijde van mijn burn-out!
Ik sliep 's avonds meteen in, om rond 3 of 4 uur in de nacht wakker te worden en niet meer terug in slaap te vallen.
En dan begon het gepieker....
Mijn hoofd maakte overuren!
Alle problemen die op dat moment maar enigszins in mijn leven waren , kwamen voorbij en leken 10 keer groter dan overdag.
Ik draaide en woelde, het zweet brak me uit.
Alles leek onoverkomelijk en ik zag geen oplossingen.
Als ik dan uiteindelijk tegen de ochtend nog even indommelde en weer wakker werd als het licht was, liet ik de gedachten van de nacht nog eens de revue passeren.
En kon ik me niet meer voorstellen dat ik me zó druk gemaakt had.
Ik zou er echt wel aan uit komen! Er kwam wel een oplossing...
Niets was zo groot dat ik het niet kon overwinnen.
Wat was dat toch raar... Dat alles 's nachts zoveel moeilijker leek.
Waarom had ik overdag het gevoel dat er wel een oplossing kwam en kon ik dat 's nachts niet bedenken?
Waarom kon ik in de nacht problemen niet relativeren?
Ik maakte er een gedicht over.
Toen ik er met anderen over sprak, begreep ik dat dit niet alleen bij mij het geval was.
Er zijn veel mensen die piekeren in de nacht.
Hoe komt het nou toch dat juist in de nacht je hoofd overuren maakt? Waarom lijkt juist dan alles zwaarder?
Ik ging op internet op zoek naar het antwoord.
En wat blijkt?
Het ligt aan onze prefrontale hersenschors... (ik wist niet eens dat ik er een had...)
Het is een gedeelte in de hersenen dat we gebruiken om beslissingen te nemen, problemen op te lossen, plannen te maken en onze emoties in bedwang te houden.
Die prefrontale schors lijkt 's nachts in diepe slaap te zijn en kan zijn werk niet doen, terwijl andere delen van de hersenen dan wakker zijn.
Overdag dempt die schors ons gepieker, maar 's nachts geeft tie niet thuis.
Gevolg is dat de andere delen van de hersenen de boel overnemen en ons lekker laten tobben.
Tja....wat kun je daar nou aan doen?
Wat mij toen wel wat kon helpen was het scannen van mijn lichaam.
Zodra mijn gedachten op hol sloegen, begon ik te denken aan mijn voeten.
'Hoe liggen ze? Wel deel raakt het laken? Zijn ze koud? Warm? Liggen ze ontspannen?'
Als ik alles goed overdacht had, ging ik door naar mijn enkels.
Weer dezelfde check..
En daarna naar mijn kuiten, knieën, bovenbenen enz...
Klinkt misschien best gek, maar dat is het niet.
Want al zijn die hersenen van je zó hyperactief, ze kunnen echt maar op één plaats tegelijk zijn.
Probeer maar eens precies tegelijk aan 2 dingen te denken.... Dat lukt je niet!
Door je gedachten te focussen op je lichaam, kunnen ze op dat moment niet piekeren over andere zaken.
Probeer het maar eens uit...
Misschien helpt het je!
Mijn leven is inmiddels een stuk rustiger geworden.
Ik heb veel minder om over te piekeren.
En ik moet je zeggen....dát is echt de oplossing. Inmiddels lig ik gelukkig (bijna) nooit meer wakker!
Misschien was al dat gepieker ook een teken dat ik iets moest veranderen in mijn leven.
Een letterlijke wake up call.
Misschien is dat bij jou ook wel het geval?
De moeite waard om eens uit te zoeken of jouw hersenen je iets willen vertellen.
Want bedenk wel:..... je hebt maar 1 leven!
Reactie plaatsen
Reacties
Herkenbaar en weer goed beschreven Ans
Dankjewel Corrie!