Het klinkt misschien vreemd uit mijn mond, maar eigenlijk hield ik nooit speciaal van gedichten.
Ja...gedichtjes voor kinderen vond ik altijd wel leuk.
Zo van:
Ik hou ontzettend veel van jou,
maar als ik zou moeten kiezen
tussen jou en pindakaas,
dan zou je toch verliezen!
Maar verder had en heb ik niets met wollige poëzie en rijmpjes vond en vind ik vreselijk!
Zo'n wenskaart met zinnen die zo verbogen zijn dat ze rijmen..
Lieve Ans,
Ik moet even wat kwijt
je bent een leuke meid
Ik ben zo blij als ik je zie,
maar denk nou nie
Dat ik verliefd op je ben
ik vind het leuk dat ik je ken.
Afschuwelijk!
(Al zou het feit dat iemand schrijft dat hij of zij me een leuke meid vindt, natuurlijk niet onaardig zijn ;-) )
Nee serieus.....ik denk dan altijd; schrijf die zinnen gewoon op.. ze hoeven van mij echt niet te rijmen!
Met Sinterklaas ging ik vroeger wel los... Dán kloppen, naar mijn gevoel, dit soort zinnen wel.
(Sint heeft lang zitten denken, wat hij Ansje zou schenken....prachtig!)
Maar gebruik ze alsjeblieft de rest van het jaar niet.
Onder wollige poëzie versta ik zinnen, die meestal niet rijmen en die ik vaak niet eens begrijp.
Sommige dichters gebruiken daarbij zoveel mogelijk bloemige woorden die op zichzelf prachtig zijn, maar waarvan ik de weg een beetje kwijtraak.
Bijvoorbeeld:
Zo wuiven glanzende bladeren eenzaamheid
Zo duister en geruisloos
Zonder ritselende leiding
omhels ik de geurende stilte van de nacht
en voel me dansend als de sterren glinsteren.
(jaja, ik kan het wel produceren ;P )
Er zijn veel mensen die er wel van houden, maar het is niet mijn 'kopje thee'.
Toen ik ziek was, ontstond in mijn hoofd ineens een kort gedichtje over een veer.
Je leest hierover meer in mijn boek. ( Boek ' De kleuren uit mijn hoofd' )
Dat gedichtje klopte zo bij mijn gevoel van dat moment, dat ik er iets mee wilde doen.
Daarna heb ik, zoals bekend, veel meer gedichten geschreven.
Stuk voor stuk passen ze bij mijn gevoel of gedachten van het moment waarop ik ze schrijf.
De woorden uit een gedicht helpen me om die gedachten en gevoelens te ordenen.
Ze helpen me zelfs om te kunnen leven op een manier die bij me past en goed voor me is.
Ik krijg best regelmatig de vraag: ' hoe kóm je erop?
Hoe krijg je zo'n gedicht zo op papier?'
En het is heel moeilijk om daar precies een antwoord op te geven....
Het gaat een beetje vanzelf namelijk.
Vaak loop ik al een paar dagen met een gedachte in mijn hoofd. En die móet er dan uit.
Of ik voel me ergens verdrietig over of dankbaar voor en voel sterk de drang om dat gevoel in woorden om te zetten.
Soms lees ik ergens een zin of kreet die me raakt en hup....daar is alweer een gedicht in de maak.
Het zijn vaak zinnen, gevoelens of gedachten die ik echt diep vanbinnen voel, die me echt raken.
Daar wil ik dan iets mee.
En ik zet die gedichten eigenlijk helemaal niet op papier, maar typ ze in de app 'notities' van mijn telefoon.
(Ik ben me ervan bewust dat het beeld van een schrift vol met gedichten, geschreven met vulpen veel romantischer zou zijn)
Mijn notitie 'gedichten' telt nu , op dit moment, 365 gedichtjes.
-hé....voor iedere dag eentje ;-)
Niet allemaal geschikt om naar buiten te brengen, hoor!
Sommige vind ik niet goed genoeg, en er zijn er ook een paar té persoonlijk. Die ik hou ik voor mezelf.
Éen keer in de zoveel tijd stuur ik het bestandje naar mijn mail, zodat ik niet al mijn gedichten kwijt ben als er iets fout mocht gaan bij mijn notities.
Toen ik net begon met dichten, zat ik nog volop in het herstel van de burn-out en vloeide het een na het andere gedichtje uit mijn vingers.
Inmiddels is het wel iets minder geworden.
Soms schrijf ik er weken niet een. De andere keer ploppen er 3 achter elkaar op .....
En dan het vormen van zo'n gedicht. Dat werkt heel vreemd....
Het begint dus met een gevoel, gedachte of kreet, ik weet wát ik in het gedicht wil gaan vertellen.
De volgende stap is mijn telefoon pakken, die ik -hoe handig- altijd bij me heb.
Soms komt het op een moment in me op dat niet erg goed uitkomt. Tijdens een fietstocht bijvoorbeeld.
Ik stap dan even af.... -manlief wacht geduldig - ....en noteer dan even die kreet of eerste zin, zodat ik het niet hoef te onthouden.
Op een later moment neem ik de tijd om het gedicht te maken.
En dan.....:
Dan lijkt het soms alsof mijn vingers vanzelf hun werk doen. Alsof er van bovenaf iets gestuurd wordt en de zinnen als vanzelf uit mijn vingers vloeien.
Heel bijzonder is dat!
Ik kan dan soms niet helemaal tevreden zijn over een bepaald woord of het ritme van het gedicht.
En dan maal ik wel eens even hoe ik het beter kan verwoorden.
Dat zinnetje of stukje herschrijf ik dan soms een paar keer, maar verder gaat het eigenlijk vrijwel vanzelf.
(dat is dus ook het voordeel van het typen ipv die vulpen op papier. Ik hoef niets te strepen, maar kan de tekst makkelijk verwijderen en toevoegen)
Het mooiste aan mijn gedichten vind ik dat ik ze nu naar buiten kan brengen.
Via Instagram, Facebook en mijn website, maar ook via mijn grote trots: mijn eerste boek.
Het is prachtig dat ik regelmatig reacties krijg en merk dat mijn gedichten begrijpelijk en herkenbaar zijn.
Soms vraagt iemand me wel eens een gedicht voor een bepaalde gebeurtenis of persoon te schrijven.
Ik ga daar vrijwel nooit op in. Het móeten schrijven over een bepaald onderwerp geeft druk.
En druk is nou juist niet bevorderlijk om een gedicht makkelijk uit mijn vingers te laten vloeien.
Dat gedicht moet in mijn hart ontstaan, als vanzelf.
En dan is de kans volgens mij ook groter, dat het een ander raakt.
Misschien gaan mijn woorden soms ook jouw hart binnen?
Ik hoop het zo!
Reactie plaatsen
Reacties
Prachtig Ans. Zo gaat het bij mij ook maar dan met stofjes en naaimachines. Fijn toch om op deze manier een uitlaatklep te hebben
Dankjewel! Inderdaad zo fijn om iets te hebben waar je je gevoel in kwijt kunt en wat je makkelijk afgaat, Jannie!