Wandelen binnen mijn grenzen

Een burn-out krijg je niet zomaar....

Het betekent dat je lang en vaak over je grenzen bent gegaan.

Ook ik ging dus al jaren over mijn grenzen.

Niet alleen op het werk, maar ook in mijn privéleven.

Dat besefte ik pas toen het te laat was, zoals zoveel mensen met een burn-out.

Tijdens mijn herstel werd me zoveel duidelijk.

Wat zei ik vaak 'ja' , terwijl ik 'nee' voelde.

Feestjes waar ik geen zin in had, of geen energie voor had.... Maar ja, ik voelde me verplicht.

Oppassen terwijl ik eigenlijk nog zoveel  werk te doen had... Maar ja, ik wilde mijn kinderen niet teleurstellen.

Zo zijn er nog talrijke voorbeelden te noemen.

Jaren geleden gingen we geregeld wandelen met vrienden.

Regelmatig maakten we er een heel wandelweekend van. Zo liepen we ook een gedeelte van het Pieterpad.

Echt ontzettend gezellig.

Ik genoot van het samenzijn en de pret die we hadden.

Alleen die afstanden....

Onze vrienden draaiden hun hand (of in dit geval hun voet) niet om voor wandelingen van 25 á 30 km.

Voor mij was dit eigenlijk echt veel te ver.

Maar ja... ik wilde de pret niet bederven.

Hoe vaak ik na zo'n wandelweekend dagen niet op of neer kon van de pijn....!

Een keer liepen we met harde wind en slecht weer door de weilanden in Groningen.

Het werd een wandeling van 31 km.

Onderweg slikte ik paracetamol om de pijn in mijn heupen vol te kunnen houden.

's Avonds moesten we nog een klein stukje lopen vanuit het hotel naar een restaurant.

Ik heb daar de soep nog net kunnen opeten, maar heb het hoofdgerecht niet gehaald.

Ik vluchtte het restaurant uit en  de soep kwam bij een boom  terecht...

Ziek van de pijn in mijn lichaam ben ik in bed gekropen.

De volgende dag stond er weer een wandeling gepland en liep ik natuurlijk mee...

Vraag me niet hoe.

Waarom gaf ik mijn grenzen niet duidelijk aan?

Nooit wilde ik onderdoen voor anderen of anderen teleurstellen.

Maar wandelen ging me wel tegenstaan.

Tijdens  de burn-out moest ik van de therapeute gaan lopen.

Bewegen in de buitenlucht is goed voor het herstel.

Heel kleine stukjes en zéker niet over mijn grenzen heen gaan.

Zo bouwde ik de wandelingetjes rustig op. 

Het was heerlijk ontspannend en ik genoot van bomen en struiken die ik zag en de vogelgeluiden die ik hoorde.

Ipv alle pijntjes te voelen en daarmee bezig te zijn, had ik oog en oor voor mijn omgeving.

Uiteindelijk wandelde ik met gemak zo'n 7 km. 

En merkte dat dat ook een prima afstand voor me was.

Soms had ik een uitschieter naar 12 km en dat was ook goed voor een keer.

Ik was best trots op mezelf.

Voor iemand die iedere wandeling als een marteling was gaan zien, was het erg fijn er nu van te genieten.

Opeens zag ik ook de symboliek ervan.

Ik had al heel wat stappen gezet, om zo ver te komen.

Ook mijn reis naar een betere versie van mezelf was een wandeling.

Ik maakte er het gedicht 'wandeling' toen over.

Een van mijn lievelingsgedichten.

Toen ik dit gedicht op Instagram plaatste kreeg ik erg veel reacties.

Daarom besloot ik er een kaart van te laten drukken.

Ook nu nog, komt er regelmatig een berichtje in mijn inbox van mensen die zich in dit gedicht herkennen.

Blijkbaar zetten erg veel mensen stappen in hun leven waarop ze later met trots kunnen terugkijken.

Mijn wandeling is nog niet klaar!

Ik wandel rustig door en kijk regelmatig even (vaak met trots) achterom..

Hopelijk doe jij dat ook!

P.S. de wenskaart is nu voor €1 te koop in de koopjeshoek.

      Stuur me een berichtje op info@mijndans.com en ook jij kunt de kaart ophangen als reminder.

       Je bent echt al ver gekomen!