Een wijs vriendje

Precies voor het raam bij mijn schilderplek, heb ik een schaal vogelvoer gezet.

Eerst wat lager, op de tafel.

Maar daar vierden de muizen feest.

Ik heb toen dus een tegel op een gladde pot geplaatst en daar de schaal opgezet.

Verder hangt er nog van alles aan de veranda voor de kool- en pimpelmezen.

Het is dus een drukte van belang voor mijn raam.

De schaal is favoriet bij de merels en dit roodborstje.

Waar de mezen schrikachtig wegvliegen als ik me beweeg, blijft het roodborstje rustig zitten.

Kijkt me een paar keer met een scheef kopje aan, en smult dan rustig verder van al het lekkers.

Iedere dag als ik aan het schilderen ben, zie ik regelmatig vanuit mijn ooghoek iets bewegen.

En ja hoor....daar is tie weer..

'Mijn' roodborstje!

Wat een plezier om hem steeds bezig te zien.

Ik besloot het beestje eens te gaan schilderen.

Hoewel dieren schilderen niet mijn voorkeur heeft  (ik vind het zelden goed genoeg gelukt),  vond ik dat ik dit toch moest proberen.

Enthousiast ging ik aan de slag... 

Ik schilderde zijn kopje donkerbruin, want ik had gezien dat de bovenkant bruin was, in tegenstelling tot zijn grijze onderkant.

Ik was al een aardig stukje op weg, toen mijn vriend op de voedselschaal ging zitten.

Dit keer pikte hij geen zaadjes op, maar leek me langdurig aan te kijken.

Hij hipte over de schaal en draaide nadrukkelijk wat rondjes, om vervolgens frontaal voor het raam te blijven zitten.

' ja vriendje..... je hebt gelijk'! zei ik hardop... ' je bent niet donkerbruin, je bent grijsbruin'

Vol goede moed schilderde ik de rug opnieuw.

Ik heb sterk het gevoel dat het roodborstje  verontwaardigd zag waarmee ik bezig was en dacht; maar zó zie ik er niet uit! Kijk nou eens goed!

Vervolgens deed ik 2 pogingen waarover ik niet tevreden was. Het resultaat leek totaal niet op mijn vriendje!

De eerste had een waterhoofd. Waarna ik 'm achter wat blaadjes verstopte.

Nummer 2 was een dik, uitgezakt exemplaar met de uitdrukking van een depressieve kip.

Ook hem probeerde ik wat beter te maken met een aantal blaadjes en takken, maar het leek nergens op.

Ik besefte waar het fout gegaan was.

Ik wilde té goed en té snel.

Ik had de tijd, en vooral de rust,  niet genomen om echt goed te kijken. 

De fout die ik zo vaak maakte. 

Snel, snel afmaken wat op mijn lijstje staat, alles te goed willen doen en de rust niet nemen om ondertussen te  kijken hoe mooi het leven is.

Mijn valkuil!

Ik besloot om het roodborstje op de schaal nog een keer te bekijken.

Welke vorm kon ik ontdekken in dat vogeltje?

Hoe liep nou precies dat rood op zijn borst? Hoe lang waren zijn pootjes?

Wat voor snavel had hij eigenlijk?

Ik begon opnieuw en maakte het roodborstje veel simpeler.

Maar wél met de hogere pootjes die ik zag en wél met het smalle, spitse snaveltje.

Wél met de lichte plekken rond zijn ogen en wél met de alerte blik.

En ik was tevreden.

Goed is goed.

Ik zag mijn interpretatie van het beestje dat ik zo vaak zie.

Ook het roodborstje leek tevreden te zijn.

Hij snoepte weer vrolijk verder van het vogelzaad, zonder zich te storen aan mijn bezigheden.

En ik had mijn les weer even geleerd:

Kijk rond, neem tijd en rust om te genieten! Er is zoveel moois....

Én.....goed is goed!

Steeds als ik nu weer wat zie bewegen op de voederschaal,  leg ik mijn penseel even weg en neem de tijd om te genieten van het schouwspel.

Het brengt me rust en plezier.

Er zijn mensen die zeggen dat een roodborstje zien geluk brengt.

Ik weet zeker dat het klopt!